Authen­ticiteit en jezelf zijn. Dat is voor mij ongelooflijk belangrijk.

Ik ga over een maand­je met mijn man en kind ver­huizen naar ons droomhuis. Op dit moment wor­den de eerste ver­huis­dozen ingepakt.

Tij­dens het inpakken van de dozen kwam ik mijn oude poëzie-album tegen. Enigszins nos­tal­gisch bladerde ik er doorheen. Al bladerend kwam ik een gedicht­je tegen dat mijn moed­er voor mij schreef toen ik vier jaar oud was. Een gedicht­je over wie ik was als klein meis­je en over wat de toekomst zou gaan bren­gen. De eerste regels van het gedicht­je zijn:

“Nu ben je nog een meis­je met bolle wangen,

en kun je nog heel erg naar een feestje verlangen.

Nu droom je nog van haren tot mid­den op je rug,

en kri­jgt iedereen voor een glim­lach een stral­ende lach terug.”

Authenticiteit

In mijn werk laat ik lei­ders en teams presteren en alti­jd kom ik daar­bij terug op authen­ticiteit en autopoë­sis. Autopoë­sis is het ver­mo­gen om jezelf te wor­den. Een relatief onbek­ende term die ik uit­leg aan de hand van een bloem­bol. In een tulpen­bol ligt al besloten tot welke bloem de bol zal uit­groeien. De bol wordt een tulp, géén nar­cis of krokus. Het enige wat de bol kan wor­den is zichzelf. Zo geldt dat ook voor mensen.

Mijn uit­gangspunt daar­bij is dat ieder mens alle capaciteit in zich heeft voor zel­fontwik­kel­ing en dat de lei­ders en teams waarmee ik werk al “heel” zijn en er dus nie­mand gere­pa­reerd hoeft te wor­den. Wat vaak nodig is voor meer effec­tiviteit, impact en geluk is iemand bewuster lat­en wor­den van zijn of haar kern. Waar­door het makke­lijk­er wordt in het dagelijks lev­en om vanu­it je per­soon­lijke kracht en sterke eigen­schap­pen te leven.

In het gedicht­je in mijn poëzie-album heeft mijn moed­er mijn karak­ter als vier­jarige weten te van­gen. Een posi­tief, gul meis­je met dromen en ambities dat graag posi­tief con­tact heeft met anderen. Het karak­ter van een vier­jarig kind weer­spiegelt de kern van de per­soon. Vergelijk­baar met de bloem­bol van een tulp. De sterke kan­ten van de kleuter liggen besloten in haar kern en zullen ook de sterke kan­ten zijn van de vol­wassene die zij zal worden.

In de loop van je lev­en wordt je per­soon­lijkheid aange­vuld met ervarin­gen, ont­dek­te tal­en­ten, voorkeuren, onhebbe­lijkhe­den, per­soon­lijke waar­den en gewoontes. Maar de kern van wie je was als kleuter, bli­jft bestaan en is sterk ver­ankerd in je persoon.

Een zonnig en positief leven

Als kind had ik een zon­nig en posi­tief lev­en. Ik had alle mogelijkhe­den om mezelf te zijn, din­gen te doen die ik leuk vond en uitdagin­gen vol zelfvertrouwen aan te gaan. Ik kwam wat kleine hobbels tegen, maar door de ste­un en het vertrouwen van mijn oud­ers en mijn zelfvertrouwen over­won ik die gemakke­lijk. Ook mijn studi­eti­jd was in die lijn. Ik studeerde, genoot van de con­tacten en de studie. Ik werd langza­am volwassen.

Toen ik ging werken, kwam ik eerst in func­ties terecht waar ik niet volledig tot mijn recht kwam en ik moest din­gen doen die ver van mij af lagen. Door het mak­en van keuzes en het nemen van risico’s ‑op mijn 25e verkocht ik mijn pas­gekochte flat en ver­huis­de ik voor een nieuwe baan van Eind­hoven naar Den Haag- ging ik op werkvlak steeds meer doen wie ik ben. Ik kwam op mijn 25e mijn toekom­stige man Eel­co tegen en in mijn relatie met hem heb ik ook alti­jd volledig mogen zijn wie ik echt ben.

Jezelf terug vinden

Nadat Eel­co en ik  getrouwd waren wilden wij graag kinderen, maar die wens eindigde in een diep, zwart dra­ma. Ik ver­loor mezelf in mijn ver­dri­et en ging heel hard werken. Het mezelf ver­liezen was ontzettend zwaar voor mezelf, maar ook voor mijn omgev­ing. Op het moment dat Eel­co en ik ervoor kozen om een gezin te vor­men door een kind­je te adopteren en we ein­delijk uitgen­odigd wer­den voor de eerste voor­licht­ings­bi­jeenkomst, kan­telde dat. Door heel bewust met het adop­tiepro­ces bezig te zijn, samen keuzes te mak­en en stap­je voor stap­je te gaan, vond ik mezelf weer terug. Ik werd ook weer in staat om ook op andere vlakken keuzes te mak­en. Een MBA te vol­gen en te stop­pen met een baan waarin ik erg weinig van mijn sterk­ten kon inzetten. Ik kon tijd nemen voor mijn her­s­tel en puur op gevoel een nieuwe baan kiezen. Een baan waarin ik kon zijn wie ik ben, waarbin­nen ik mijn sterke kan­ten kon ont­plooien en daar­voor gewaardeerd werd.

Mijn moed­er eindigde het gedicht­je als volgt:

“Hoe het alle­maal wordt, kun­nen we nog niet weten,

maar één ding mag je nooit vergeten:

Al ben je nu groot of klein,

je zult alti­jd mijn lieve dochter zijn.”

Het vermogen om jezelf te zijn

Ik geloof dat als je volledig jezelf kunt zijn ‑niet beknot door verwachtin­gen van jezelf of anderen- en vanu­it je sterke kan­ten leeft en werkt, je jezelf op een ontspan­nen manier opti­maal kunt ont­plooien en grote presta­ties kunt neer zetten. Dat is voor mij lei­der­schap. Dat is wat ik nu doe.

Ik ben het­zelfde meis­je met bolle wan­gen en iedereen kri­jgt voor een glim­lach, een stral­ende lach terug! Ik leer en ont­plooi mezelf en zake­lijk overtref ik mijn eigen verwachtingen.

Ik gun anderen ook het ver­mo­gen om zichzelf te zijn, zodat zij kun­nen doen wat zij echt willen en daar­door hun dromen kun­nen bereiken. Ik kan jou als lei­der daar­bij helpen. Vraag een gratis presta­tiege­sprek aan!

Lees ook mijn andere blogs over jezelf zijn Ook met bul­ten, schram­men en blauwe plekken en Zelf­s­tar­tend ver­mo­gen; Ik?!